Rozdział 5

„ Jestem silna, ale dlaczego lecą mi łzy…? ”

ON

Minęły cztery godziny i trzy minuty, odkąd z nią rozmawiałem.

Nie wiem, co do niej mam mówić, przy niej czuję się… dziwnie.

Żadnych pytań.

Żadnych propozycji.

Żadnych słow.

Siedzę i się na nią patrzę.

Ona, zaś unika kontaktu wzrokowego ze mną, którego ja tak pragnę.

Amy doprowadza mnie do szaleństwa.

Nie mogę przestać o niej myśleć.

Ani razu się do mnie nie uśmiechnęła, (to chyba nie dziwne w końcu jest porwana) a ja tak bardzo chcę zobaczyć jej uśmiech. Usłyszeć jej śmiech. Dotknąć jej ciała. Otrzeć łzy, które teraz spływają po jej delikatnych policzkach. Coś mnie powstrzymuje przed dotknięciem jej. Wcześniej z innymi nie miałem tego problemu.

Nie wiem, co mam z nią robić.

Nie wiem, co mam do niej mówić.

Myślałem, że wszystko pójdzie łatwo jak z każdą. 

- Muszę iść do toalety- powiedziała cicho i niepewnie, nadal na mnie nie patrząc. Dodała po chwili – potrzebuje podpasek.

Nie odzywałem się przez dłuższą chwilę.

W końcu zebrałem w sobie odwagę i mruknąłem zdziwiony powstałą sytuacją:

- Nie mam podpasek.

- To kup! –krzyknęła

- Nie możesz sobie tam papieru położyć?- powiedziałem nieśmiało, ignorując jej wypowiedź.

- Nie.

- To masz problem.

- Nie ja tylko ty.

- Niby, dlaczego?

- Ponieważ to ty masz czerwone łóżko - podniosłem się i podszedłem do łóżka. Rzeczywiście łóżko jest czerwone.

- Co ja mam teraz niby zrobić?- pytam się w myślach.

- Wstań- mówię przekonywująco, lecz Amy nadal leży- wstań, proszę.

Nie wierze, że to powiedziałem, ja taki nie jestem!

Nigdy nie mówię mówiłem proszę.

Nigdy nie mówię mówiłem dziękuję.

Nigdy nie mówię mówiłem przepraszam.

Wstała i stanęła w bezpiecznej odległości ode mnie. Spojrzałem na drzwi, przypominając sobie czy są zamknięte. Następnie zrzuciłem czarną pościel na podłogę i ściągnąłem prześcieradło. Zerkam na nią i na krew spływającą jej po nogach. Podchodzę do szafki, jednocześnie rzucając prześcieradło na podłogę. Biorę z szafki miękki ręcznik i podaję jej. Obserwuję ją, jak starannie się wyciera. Podnoszę z paneli pościel i brudne prześcieradło następnie wychodząc z pokoju wyjmuję klucze ze srebrnym breloczkiem w kształcie węża, owijającego się wokół nagiej kobiety. Wkładam go do zamka i otwieram drzwi. Czuję jej wzrok na moim ciele, lecz nie odwracam się tylko zamykam drzwi.

ONA

Znowu zostałam sama.

Siadam na łóżku i czekam, cierpliwie czekam.

Po około dziesięciu minutach słyszę przekręcany klucz w zamku. Moim oczą ukazuję mi się mój oprawca z paczką podpasek w ręce. Ma na sobie obcisłą szarą koszulkę i krótkie czarne luźne spodenki.

- Masz- powiedział, rzucając mi opakowanie.

- Mogę iść do toalety?- spytałam trochę nieśmiało

-Nie.

-Dlaczego? – nie odpowiadał. Widać, że jest zmęczony i pogrążony w swoich myślach. Wykorzystując jego nie uwagę wstaję i podbiegam do drzwi, prubójąc je otworzyć. Zaczynam je szarpać i wrzeszczeć z całych sił. Czuję jak On łapię mnie za talie i odciąga od mojej jedynej drogi ucieczki. Wyrywam się, lecz On nie daję za wygraną. Kładzie mnie na łóżku i pomału odchodzi.

- Drzwi są zamknięte- mówi stanowczo.

- Zauważyłam. Wypuść mnie stąd, błagam- mamroczę, lecz On nie odpowiada...

***

Cześć! Jest rozdział 5 !

Przepraszam, że tak długo czekaliście, ale byłam na wyjeździe. Mam nadzieje, że rozdział 6 dodam za jakiś tydzień. Może wcześniej?

Żegnam…